Երջանկությունն իմ համար..

Էսօր աշխատանքի տեղը մի կին (մեր աշխատողներից չէր) թույլտվություն հարցրեց համակարգիչն օգտագործել.. սովորությանս համաձայն չկարողացա մերժել..

չնայած ահավոր անհարմար ա հիվանդի հետ тет а тет երբ 3ր դեմքն ա նույն սենյակում։

Երբ հիվանդներիս հետ վերջացրել էի (1ժան տևեց) մոտեցավ ու հետս կիսվեց իրա տպավորություններով՝ աշխատանքիս հետ կապված.
Վերջում պարզվեց որ ՄԱԿում ա աշխատում .. հայերի մասին շատ բան գիտեր .. սիրով պատասխանեցի հարցերին ու լսեցի շատ անսպասելի բայց հաճելի դրական գնահատականը։
Երջանկությունն հենց էս ա՝ երբ սիրածդ գործն անելուց զգում էս ու լսում շնորհակալություն.. երբ գնահատվում ա են ինչ սրտանց ա արվում։
Երնեկ մի օր էլ Հայաստանում կարողանամ անեմ են ինչ ստեղ եմ անում։
Ցավոք՝ Հայաստանում էս վոլորտը միայն դիագնոստիկան ա ԴԵՌ զարգացած որն էլ իր հերթին փող աշխատելու մի տարբերակ ա։

Իսկ հիվանդներն մոռացված..