Համո Սահյան

Դու Ուզեցիր
Դու ուզեցիր, որ ես
Քեզ տիրություն անեմ,
Ու ես անտեր մնամ։
Ամեն, ամեն ինչ տամ,
Տեղը ոչինչ չառնեմ,
Ու քեզ ընկեր մնամ։
Դու իմ արևն առար
Եվ ուզեցիր, որ ես
Շնորհակալ լինեմ,
Ես անարև մնամ,
Բայց քո բախտի համար
Արևագալ լինեմ։
Դու ուզեցիր, որ ես
Քեզ թողնեմ ու գնամ,
Բայց և քոնը լինեմ,
Արցունքի մեջ մնամ
Ու սգի մեջ մնամ,
Եվ քո տոնը լինեմ։
Դու ուզեցիր, որ ես
Փոխվեմ հազար անգամ,
Բայց և հինը լինեմ։
Քեզ ուրիշին տվիր
Եվ չուզեցիր անգամ,
Որ ես իմը լինեմ։
Դու ուզեցիր, որ ինձ
Քո մեղքերով չափեմ
Ու մեղքի տակ մնամ,
Քո մեղքերի վրա
Իմ աչքերը փակեմ
Եվ անգիտակ մնամ…
Գուշակեցեք, խնդրեմ,
Մարգարեներ, հիմա,
Ես ձեր ճորտը լինեմ,
Թե մինչև ե՞րբ պիտի
Ես իմ տան մեջ՝ միակ
Ավելորդը լինեմ։

Ափսոսում եմ..

Ես ափսոսո՜ւմ եմ,
Շատ եմ ափսոսում,
Որ մարդու միջից մարդը մեռել է,
Որ մարդու միջի խիղճը սառել է,
Մարդը կենդանի՝ մահը հաղթել է:

Ես ափսոսո՜ւմ եմ .....
Որ հորովելը հանդում լռել է,
Որ խռովելը անգամ ... փողով է,
Երգը, որ առաջ համ ու հոտով էր,
Հիմա մոլորվել, հանգը կորցրել է ....
Տերն իր հավատը խաչին է հանել,
Խաչը մեղքերից կողաշրջվել է,
Երկինքն իր գույնից սաստիկ ամաչել,
Հողին խառնվել, ու հող է դարձել:
Տերը մեր առաջ դատապատրյալ է ....
Մարդը դատավոր, մարդը՝ անպարտ է ....
Ես ափսոսում եմ,
Որ տգետները պաշտոնավոր են,
Որ ժողովուրդը աղանդավոր է,
Որ մարդը ... Ասե՛ք, մարդը էլ ո՞վ է .....
Ես ափսոսո՜ւմ եմ,
Շա՜տ եմ ափսոսում,
Որ հանգավորումս արդեն սպառվում է,
Որ միտքս համառ՝ իմ մեջ եռում է,
Իսկ այս գրիչը ... արդեն լռում է .....

Եվ ափսոսո՜ւմ եմ,
Որ ինձ ասում եք՝
Խոսքդ տարիքիդ գերազանցում է,
Ու ինձ չեք ներում այս հեռացումը,
Այս ափսոսանքն ու ճշմարտությունը ......

Հեղինակ՝ Անի Հովեր
28.10.2015թ.

ԱԹԻԼԼԱՅԱԲԱՐ

Դեռ նոր հանդիպած` մենք բաժանվեցինք,

Իրար նոր գտած` կորցըրինք իրար:

Այսպես` դանակի սրությունն են միշտ բութ մատով փորձում:

Այսպես` մտովին – անգիտակցաբար մեծ մեղք են գործում:

Այսպես` տալիս են, բայց ավելի քան թերևըս առնում:

Այսպես` հառնում են, բայց` ավելի շուտ` թերևըս մեռնում:

Ուրիշի մարմնով, այսպե՛ս, սեփական հոգին են բեռնում

Ու ծանրանում են, բայց ավելի շատ թեթև են դառնում:

Այսպես` մի ժամով «Հավերժ քաղաքը»` Հռոմն են առնում.

Աթիլլայաբար հասցընում մտնել,

Բայց չեն հասցընում կրակի մատնել…

13.I.1962թ. Երևան

Պարույր Սևակ

Անորոշություն

Ձեր համար անհայտ իսկ իմ համար հայտնի պոետիս 2րդ գործը

խնդրեմ վայելեք ;)

Դու իմ երազների ցնորք,

Իմ մտքերի խռովք,

Արևից դեպի ինձ եկող

Միակ լույսի ցոլք :

Սիրտս լցվում է քեզ տեսնելուն պես,

Հոգիս ալեկոծվում, նոր թափ հավաքող ծովի հորդանքի պես:

Աչքերս են  փայլում ՝չարաճճի մանկան աչքերի պես

Խոսքս  ՝ թոթովում  մանկան պես,

Միտքս ՝  թմրում վերջին հարբեցողի պես :

Հապա ինձ ասա, ինչու   է այդպես :

Մի թե նրանից չէ , որ պաշտում եմ  քեզ..

Մտորումներ

Հեղինակը չի ցանկանում որ անունը նշեմ

չգիտեմ ձեր համար ոնց, բայց ես շատ հավանեցի

Ես հանճար չեմ ծնվել,

Ես պոետ  չեմ դարձել,

Պարզապես ես էլ  մի օր որոշել,

Իմ մտորումներով գրչիս հետ եմ կիսվել:

 Փորձել եմ բոլորից փախչել,

Բոլորին վանել, բոլորից վանվել,

Հասկանալ ինքս ինձ,

Բացահայտել ինքս իմ համար.

Ի՞նչի եմ ձգտել այսքան ժամանակ,

Ի՞նչը չեմ ստացել ուզածիս չափ:

Եվ  այդժամ գուցե մի քիչ գինովցել,

Իմ անցած ճանապարհի անողորկ թվացող հատվածներն եմ հիշել.

Գինու դատարկ շշեր.. անքուն գիշերներ..

Անխոհեմ զգացմունքներ, ապարդյուն հույսեր..

Սրտիս խռովքով մտաբերվող հուշեր:

Մեկ է: Չեմ  զղջացել...

Չեմ զղջացել, որ խենթ  եմ եղել,

Քանզի մի բանում վստահ եմ եղել.

Որ դժվարին կյանքիս  արևածագին

Իմ խենթությունն է ինքնին նպաստել..

Յուրի Սահակյան - Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ,

Դու տղամարդ ես համարել միշտ ինձ, 

Փեշիդ տակ պահվել չէի կարող մամ: 

Ես մեր մեծերի կյանքից գիտեի` 

Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ:

Մայրիկ, կներես, թաքուն գնացի: 

Կամավոր գրվել, զինվոր եմ հիմա: 

Ոչինչ, որ մահն է նայում դիմացից` 

Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ..

Հայոց կռիվն այս դարեր է տևում, 

Ես ինչպե՞ս մի կողմ քաշվեմ ու մնամ..

Խիղճս ինձ հետ է, սերս` հետևում, 

Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ, 

Խիղճս ինձ հետէ, սերս հետևում, 

Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ:

Չարտասվես, որդուդ արցունք չի սազում, 

Ես մահ չեմ փնտրում, բայց ո՞վ իմանա..

Ինչ էլ որ լինի, մի մոռանա դու` 

Կյանքն անցողիկ է, ամոթը` ցմահ..

Քո աչքերը

Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր,

Գիշերի պես խորհրդավոր.

Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ,

Որպես թովիչ իրիկնամուտ։

Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում,

Որպես գարնան մթնշաղում։

Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ,

Արբեցումի ոսկե մշուշ։

Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող,

Քո աչքերը հոգի տանջող։

Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ,

Որպես գարնան իրիկնամուտ։

Ցավն է հաճախ առաջ մղում

Անհարմար է բոբիկ քայլել,
Այս կոշիկն էլ շատ է նեղում:
Ինչպե՞ս քայլել առանց ուղու,
Այս ճամփան էլ շատ է շեղում:
Դոփել տեղո՞ւմ: Բայց դրանից
Ո՛չ կոշիկըդ կլայնանա,
Ո՛չ էլ ցավը կմեղմանա…
Ցա՜վն է հաճախ առաջ մղում

Дефицит наших дней

просто нехватка..

Դու

Դու, որ այդքան հույս տվեցիր,
Դու, որ այդքան ցավ տվեցիր…
Դու, որ կյանքս դարձրեցիր իմաստալից,
Դու, որ ինձ վեր կտրեցիր Էս աշխարհից:
Դու միակն էիր` և դու գիտեիր:
Դու իմ լույսն էիր` այդ էլ գիտեիր,
Բայց և այնպես դու հեռացար`
Ինձ թողնելով փշոտ կարոտ, անհուն խավար:

2010 ©Արամ Հակոբյան (Arxangelo)

Read more: http://arxangelo.info#ixzz36RA753JI

Чужое сердце - мир чужой,
И нет к нему пути!
В него и любящей душой
Не можем мы войти.

# # # # #

Мы обязательно встретимся, слышишь меня
Прости.
Там, куда я ухожу – весна.
Я знаю, ты сможешь меня найти.
Не оставайся одна.

Дм.С.Мережковский

Իմաստ չունի

Երբ որ նշան են բռնել թիկունքիդ,

Քո զգաստությունն էլ իմաստ չունի,

Երբ բարձրությամբ են ծառ կոչում ծառին.

Բնի հաստությունն էլ իմաստ չունի..

Այս եղած-չեղած, մեղաց աշխարհում

Հնում իր ուղին շեղած աշխարհում

Իմաստունների թիվն այնքան է շատ,

Որ իմաստությունն էլ իմաստ չունի

ԴՈՒՔ ԼԱՎՆ ԵՔ, ՄԱՐԴԻԿ

Աշխարհում միշտ բաց են եղել
Դռներս կրնկի վրա...
Ելնողին չեմ ասել՝ արի՛,
Մտնողին չեմ ասել՝ գնա՛։
Իմ ձեռքին ինչ որ ունեցել,
Բոլորը բաշխել եմ ձրի՝
Եվ հացի պատառը վերջին,
Եվ վերջին կաթիլը ջրի։

Բաշխել եմ եղածի չափով,
Չեմ ցրել, բաշխել եմ, մարդիկ...
Երբեմն բուռ-բուռ եմ բաշխել,
Երբեմն հատիկ առ հատիկ։

ԴՈՒ ՔՈ ՃԱՄՓԵՆ

Դու քո ճամփեն գնա, քույրի՜կ,
Եվ թող լինի նա պայծառ:
Ինձ մի՜ ժըպտա, ինձ մի՜ սիրիր,
Ես ընկեր չեմ քեզ համար:

Ելած կյանքի ամեն ճամփից,
Կարոտներով անմեկին,
Ագահ, անվերջ ու անհանգիստ
Թափառում է իմ հոգին:

Անուղղելին

Ես զբաղված եմ քո պակասները լրացընելով,
Արբունքահասիդ նորի՛ց ու նորի՜ց վերածընելով:

Ամենից առաջ` անունդ եմ փոխում. օտա՛ր մի անուն,
Իսկ ինքըդ` այնքան հա՜յ ու հարազա՛տ; Եվ չեմ հասկանում,
Թե այսքան տարի ինչպե՞ս ես եղել դեռ անչափահաս,
Եթե ես վաղո՜ւց սպասել եմ քեզ ա՛յս տեսքով ահա:

Հետո՝ ուզում եմ ուզածըս անես առանց իմ խոսքի:
Ուզում եմ նաև հանել մի առու մազերիդ հոսքից
Ու տանե՜լ-տանե՜լ, իմ տանջված-խանձված երեսին կապել:
Ուզում եմ նաև մատներիդ տեսքով նոր մոմեր թափել,
Այսինքն` լամպեր, որ պիտի լույս տան գիտե՞ս մենակ ում.
Լոկ սիրողների՜ն, և այն էլ միայն գողտրիկ սենյակում:

Եվ հոնքերիդ եմ կեռություն տալիս,
Ու սրունքներիդ` քիչ իլիկություն,
Մեջքըդ թողնում եմ այնպես, ինչպես կա,
Իսկ ամբողջ մարմնիդ` մի՜ քիչ լիքություն:

Փոխում եմ նաև… Շա՜տ բան եմ փոխում ու սրբագըրում.
Ավելին` ջնջում, պակաս-թերատին տալիս եմ լրում:
Շա՜տ բան եմ ուղղում, շատ ու շատ բան էլ դեռ ուղղե՛մ պիտի,
Բայց ձեռք չեմ տալիս ու ձեռք չեմ տալու… լոկ քո ժպիտին:

Ա՜խ այդ ժպիտը, այդ անուղղելի՛ն, որով ժպտալիս
Քո եղած-չեղած պակասներն ես դու մոռանալ տալիս…

Պարույր Սևակ

Նոր ծանոթություն

Սիրում եմ Սևակ...

Ծանոթանա՞նք:
Շա՜տ լավ:
Բայց ես անո՛ւն չունեմ:
Թե ուզում ես, խնդրեմ, «Հոմո Սապիենս» կոչիր
Եվ ազգանվան տեղ էլ ասա «Հարավ»:

Ես աչքերս եմ փակում:
Ես հոգնած եմ, այո՛:
Տիկնիկն էլ է հոգնում, երբ ետևից բեմի
Ինչ-որ թելեր նրան ստիպում են ապրել:
Այդ ապրե՞լ է կոչվում: Ի՞նչ իմանամ:

Ծառերը մայթերին բազմակետ են դնում.
Ունեն ինչ-որ գաղտնիք, որ ես չեմ ընդունում:
Չէ՛, ես սխալվեցի.
Գաղտնիքն ընդունում եմ,
Չեմ ընդունում արգելքն այն անտեղի,
Որ միշտ բազմակետ է բազմացընում…

Եվ փրփուրը բերնիս ես կարող եմ վիճել,
Որ բերան է տրված ո՛չ ուտելու,
Այլ խոսելո՜ւ համար:
Եվ ավելին.
Շուրթերո՜վ են խորհում, ո՛չ թե գանգուղեղով:
Ծանոթացա՞նք:
Դեռ ո՞չ:
Շարունակե՞մ:

Գիշեր

Երգում է քամին, լալիս է նորից, 

Անհույս ու անվերջ մղկտում է նա. — 

Այս մութ գիշերում այնքան կա թախիծ, 

Այնքան տրտունջ ու գանգատ կա հիմա։

Իմ դուռն է ծեծում քամին խոլական, 

Իմ պատերի տակ հեծում է անվերջ, 

Մեղմիվ երգում է մեղեդին լալկան, 

Ոռնում ամայի փողոցների մեջ։

Փախչում է հեռուն թռիչքով անտես, 

Դառնում է անկարծ ճիչով խելագար, 

Ահաբեկում է և կանչում է քեզ, 

Հեծկլտում է խե՜ղճ, անզո՜ր ու տկա՜ր...

Եվ անպատմելի ցավով է լցված 

Այդ երգը անանց հուսահատության.— 

Մթին գիշերում իմ սիրտը խոցված, 

Լացը հուսաբեկ ավերված իմ տան...

Երգում է քամին, լալիս է նորից,

Անհույս ու անվերջ մղկտում է նա. —

Այս մութ գիշերում այնքան կա թախիծ, 

Այնքան տրտունջ ու գանգատ կա հիմա...

Վահան Տերյան

Հոգնել եմ..

Հոգնել եմ արդեն ես ամեն ինչից,
Առաջին հերթին ինքս ինձանից:
Առավել ևս հոգնել եմ կյանքի
Այս միապաղաղ անդարձ ընթացքից,
Անտարբերության ցավոտ հարվածից
Իրականության խեղդող ծիծաղից:
Հոգնել եմ նաև այստեղ կամ այնտեղ
Կամ մեկի հանդեպ, սխալ չանելու`
Ոչինչ չանելու անիմաստ վախից...
Չեմ ուզում խոսել,
Չեմ ուզում լսել,
Չեմ ուզում նույնիսկ ես արդեն լացել:
Եվ ծիծաղելն էլ չի հրապուրում,
Քանզի ծիծաղի առիթի դեպքում
Մինչև վերջ բացվել չեմ կարողանում:

Эй, ты!!

Эй, ты!!
             Да, да - ты! Не знаю,                                              какой у тебя там НИК…
Не смотри
                  исподлобья,
                                      волком!
Я сегодня свободен!!
                                 Почти как
                                               Лютер Кинг*,
Но - при жизни!
                       (Не вышло б мне это боком…)
Я свободен
                    от страха, сомнений,
                                                       неги…
От друзей и подруг,
                               от болтовни –
                                                 из пустого в порожнее…
Готов переплыть
                           океаны
                                         и дикие реки!