Մութ սենյակում ստվերներ էին.. լուսամփոփի թույլ բայց համառ արտացոլանք ու ինչ որ ձայներ..
Շշուկով էին խոսում .. բառերը լսանելի չէին հետաքրքրասեր հարևաններին։
Բառերը.. բառերն ավելնորդ էին..պետք չէին, բավական էր հայացք ու վստահություն մթնշաղ հորինված այդ աշխարհում։
Արևածագի հետ ամեն ինչ նորից կվերանար..
Աղջկա հիշեցնող լուսամփոփը նորից կվերափոխվեր անպիտան մի իրի..
No comments:
Post a Comment