ԶԱՐԹՈՆՔ ՍԵՎ ՋՈՒՐ - Բ

Աստծու կողմից աշխարհի ստեղծման և արարչագործության նկատմամբ կա հետևյալ տեսակետը:
Ըստ հին /հայ թե հույն/ իմաստասերների, ոչինչ մնայուն չի՝ ամեն ինչ հոսում է:
Այս ամենից ելնելով կարելի է մտածել Բաբելոնի աշտարակաշինության մասին՝, որ տիեզերական դաշտում գոյություն է ունեցել մի երկրագունդ, որտեղ մարդիկ խոսել են մեկ լեզվով և կենդանական աշխարհի կենդանիները նույնպես ունեցել են իրենց մոլորակները,/պատկերացրեք ճանճի, մուկի,արջի,մոծակի,գայլի, շան,առյուծի և այլն մոլորակներ/, որոնք մինչև /Բաբելոնյան աշտարակաշինությունը/ ապրել են հաշտ ու համերաշխ:
Անծայրածիր տիեզերական դաշտում գտնվող բնակեցված մոլորակների գերծանրաբեռնվածության պատճառով՝ աստծու կողմից առաջանում է աշտարակաշինության գաղափարը, ինչու եմ շեշտում Աստծու կողմից, որովհետև Աստված դա մենք ենք: ԵՎ մարդկությունն է, որ աստվածային դեմքով է հանդես գալիս:
Սակայն այդ աշտարակաշինության գաղափարի իրականացումը Աստծու կողմից պատժելու միջոց է հանդիսանում:
Այդ մոլորակների վերացումից և ոչ բնաջնջելու մտադրությամբ՝ աստված մարդկանց և կենդանական աշխարհը հավաքում և բնակեցնում է այժմյան երկիր մոլորակի վրա:
Կարծիք կա, որ մարդկային ցեղերը ունեցել են մինչ երկիր մոլորակի ստեղծումը իրենց փոքր բնակեցված մոլորակները, իսկ կայացած ազգերը մեծ չափերի մոլորակ բնակավայրերը:
ԵՎ Հայաստան կոչված մոլորակի բնակիչներով էլ բնակեցվում է ներկայիս երկիր մոլորակի Հայաստան լեռնաշխարհը /թող անհեթեթ չթվա:

Խաչատուր Աթանեսյան