Պայքարի սկզբում ես և իմ ընկերները գիտակցում էինք, որ պետական համակարգն արատավոր է: Միևնույն ժամանակ, հույս ունեինք, որ ազատամարտիկների` փողոց ու հրապարակ իջնելը կսթափեցնի օրվա կառավարիչներին և նրանք կսկսեն համապատասխան քայլեր ձեռնարկել: Զինծառայության ավելի քան երկու տասնյակ տարիների ընթացքում շատ բան էի տեսել, բայց չէի պատկերացնում, որ պետական համակարգը հասել է քայքայման ու ինքնափլուզման շեմին: Ամիսներ շարունակ հակառակ կողմից առնչվելով պետական համակարգի և նրա բարձրաստիճան ներկայացուցիչների հետ, հասկացա, որ նրանք չեն ճանաչում, չեն ընդունում և չեն հարգում մեր պետականությունը և այն կրող մարդկանց` ազատամարտիկներին:
Եվ դա անում են գիտակցաբար` հանուն իրենց անձնական ու խմբակային շահերի: Քանի որ նրանց և մեր պետականության ու ժողովրդի շահերն իրար հակասում են: Ինձ համար այլևս փաստ է, որ մենք չունենք ազգային պետություն: 1988-ին սկսված ազգային-ազատագրական պայքարը կիսատ է մնացել: Այն, ինչ այսօր կոչում են պետություն, իրականում մեր ժողովրդին կեղեքող ու մեր պետականությունը կործանող մի համակարգ է, որը նման է իր տակի ճյուղը կտրող մարդու: Եթե նրա ձեռքը չբռնենք, բոլորս միասին կործանվելու ենք: Իսկ այդ ձեռքը կարող ենք բռնել միայն ազգային-ազատագրական պայքարը ավարտին հասցնելով և ազգային պետություն կառուցելով: Այս մասին վերջին շրջանում բազմիցս բարձրաձայնել եմ և արդեն պատրաստվում էի հանդես գալ պայքարի սոցիալական դրոշը ազգային-պետական բնույթի քաղաքականով փոխարինելու նախաձեռնությամբ: Մտադիր էի իմ աջակցությունը հայտնել Նախախորհրդարանին, քանի որ նա է պարզել ազգային-ազատագրական պայքարը ավարտին հասցնելու և հայկական պետություն կառուցելու դրոշը: Իմ այս քայլերը կասեցնելու ուրիշ տարբերակ չգտնելով, վարչախումբը ինձ բանտարկեց շինծու մեղադրանքով: Սակայն նրա ջանքերն իզուր են, ես պայքարելու եմ մինչև հաղթանակ: Կոչ եմ անում իմ մարտական ընկերներին և մեր ժողովրդին` ոչ մի դեպքում չնահանջել և միանալով ազգային-ազատագրական պայքարին`իրականություն դարձնել ազգային պետության կառուցման մեր երազանքը:
Ի պաշտպանություն Վոլոդյա Ավետիսյանի նախաձեռնող խումբ
No comments:
Post a Comment